หากจะพูดถึงป่าสุดเขตตะวันตกทางภาคเหนือคงจะหนีไม่พ้นป่า “สาละวิน” ครั้งนี้ผู้เขียนจะอธิบายคราวๆ ก่อนป่าสาละวินนั้นแบ่งออกเป็น ทั้งหมด 3 ส่วน ทางเหนือสุดของป่าสาละวินที่รถยนต์ออฟโรดสามารถขับไปถึงคือ หน่วยพิทักษ์ป่าสาละวิน สบแงะ ส่วนป่าสาละวินตอนกลาง คือ หน่วยอุทยานแห่งชาติสาละวิน ท่าตาฝั่ง ซึ่งหลายคนนักท่องเที่ยวคงเคยรู้จักและมาพักผ่อนแค้มปิ้งที่นี้ก็ไม่น้อย และสุดท้ายของป่าสาละวินทางทิศใต้สุด คือ จุดที่แม่น้ำเมยไหลมาบรรจบรวมกันกับแม่น้ำสาละวิน ณ บ้านสบเมย แล้วไหลเข้าสู่พม่า
ครั้งนี้ผู้เขียน จะมาพูดถึง ป่าสาละวินทางเหนือสุดซึ่งน้อยคนนักที่จะขับรถไปถึงเนื่องจากยังเป็นพื้นที่ปิดต้องขออนุญาติในการเข้าพื้นที่ ผู้เขียนเองก็ยังไม่เคยไปเส้นทางในตำนานที่กลุ่มออฟโรดทางเชี่ยงใหม่ก็ยังบอกว่าต้องลองไปสัมผัสเองเพราะเส้นทางเส้นนี้ปิดทิ้งร้างมานานกว่า 3 ปี เป็นเส้นทางที่เราเลือกที่จะวิ่งคือ เส้นทางบ้านแม่ก๋อน – แม่ชบา – หน่วยพิทักษ์ป่าสาละวินสบแงะ ระยะทางประมาณ 47 กม. แต่เนื่องด้วยบ้านแม่ชบานั้นไกลมากอีกทั้งยังอยู่กลางป่า ผู้เขียนจึง มีความคิดที่จะพาคุณหมอมาสำรวจพื้นที่ทุรกันดารห่างไกลในระบบสาธารณสุขจึงได้ชักชวน หมอคิม (นพ.อภิชาติ รุชานันทเวช) ซึ่งเป็นหมอสายลุย ฝ่ายช่างเทคนิค ผมชักชวนมาตลอด คือ ทีมงานเอก-วัลน์ 4×4 และจะให้ปลอดภัยในเรื่องยางต้องชักชวนบุญอ่างขางยางยนต์ และสุดท้าย คือพี่แอ๊ด ขาดไม่ได้เลยคนที่เตรียมอุปกรณ์ปิ้งย่างมาทำให้พวกเราอิ่มกันถ้วนหน้า ผมจึงได้นัดหมายสมาชิกทั้งหมด 4 คันรวมทั้งรถของผู้เขียนเอง เจอกันที่อำเภอแม่สะเรียง เย็นวันเสาร์ ซึ่งตามข้อมูลที่ได้จากลุงหินเอาดอร์มาก็คือ แนะนำให้เข้าพื้นที่เช้าวันอาทิตย์โดยถ้าหากไม่มีอุปสรรคในการเดินทางเราน่าจะถึงบ้านแม่ชบาก่อนค่ำการผจญภัยครั้งนี้จึงเริ่มขึ้น
พวกผมเริ่มจัดเตรียมเสบียงอาหารแวะที่ตลาดสดยามเช้าแม่สะเรียงหลังจากที่จับจ่ายซื้อข้าวปลาอาหารกันเสร็จเราเริ่มเริ่มล้อหมุนเข้าพื้นที่บ้านแม่ก๋อนในช่วงแรกนี้เส้นทางจะวิ่งบนเขาถนนหนทางต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากเพราะเป็นพื้นที่สูงชันสลับบางช่วงฝุ่นหนามากทำให้คณะต้องที้งระยะเนื่องจากไม่สามารถจะมองเห็นถนนข้างหน้าได้เราออกเดินทางมาสักพักก็ถึงบ้านแม่ก๋อนประมาณ 11 โมง แวะถามคุณครูเพื่อทำการสอบถามเรื่องเส้นทาง คำตอบที่ได้กลับมายืนยันว่าเส้นทางไม่ได้สัญจรมานานแล้ว จะมีก็แต่ชาวบ้านขับขี่มอเตอร์ไซค์ที่นานๆ จะเห็นที พูดคุยกับคุณครูพอหอมปากหอมคอ คณะพวกผมก็นำเอาขนม นม เนย ต่างๆ เอามามอบให้เด็กๆ ที่กินนอนอยู่ที่โรงเรียนบ้านแม่ก๋อน ก่อนที่จะออกเดินทางซึ่งพอออกทางบ้านแม่ก่อนมาเพียงไม่ถึง 50 เมตร จากเส้นทางที่ขับกันไปแบบกินลมชมวิว คราวนี้ต้องมาเจอกับเส้นทางที่ไม่ใช่ทางเรียกได้ว่าวิ่งในแก่งหินกันเลยทีเดียว ขับไปนวดแหนบนวดสปริงกันไป..คิดไปว่าระยะทาง อีก 10 กม. จะถึงบ้านแม่ชบา เราจะถึงกันกี่โมงละเนี้ย(คิดในใจ)
ผ่านไปสักพักต้องขอจอดพักเพื่อกินข้าวเที่ยงและผ่อนคลายในบรรยากาศท่ามกลางเสียงจักจั่นร้องระงมไปทั่วป่าในช่วงฤดูแล้ง ผู้เขียนเองยังคิดในใจเส้นทางเส้นนี้หากจะมาขับในช่วงฤดูฝนคงอันตรายไม่น้อยเพราะบางจุดตลอดช่วงที่ขับมามีทั้งช่วงที่น้ำลึกระดับเกือบมิดยาง 37 นิ้วหากมาในฤดูฝน ปริมาณน้ำคงจะลึกกว่านี้เป็นแน่ พักพอผ่อนคลายอริยาบทคณะจึงเคลื่อนขบวน เพื่อมุ่งหน้าไปบ้านแม่ชบา เจอแต่ทางหินและก็หินอย่างเดียวจริงๆ จนกระทั่งมาเจอเด็กๆ เล่นน้ำจึงเช้าไปสอบถามว่าหมู่บ้านยีงอีกไกลมั้ย เด็กๆ บอกว่าขับไปอีก กิโลเดียวเดี๋ยวก็ถึง ผมจึงเร่งรีบขบวนให้ถึงหมู่บ้านเร็วๆ
มาถึงหมู่บ้านแม่ชบา เวลา 4 โมงเย็น ผมส่งมอบไปติดต่อกับทางผู้ใหญ่บ้านและอธิบายเหตุผลที่มาหมู่บ้านนี้ซึ่งเป็นที่หน้ายินดียิ่งนักที่จะมีหมอมารักษาชาวบ้านถึงในพื้นที่ คณะผมกับทีมเอก 4×4 และบุญอ่างขางยางยนต์ ช่วงที่รอก็ทำการแจกขนมที่เอาติดรถมาด้วย ผมก้มดูนาฬิกาผ่านไปครึ่งชั่วโมงจึงไปสบถามชาวบ้านว่าจากหมู่บ้านไปถึงหน่วยพิทักษ์ป่าสาละวิน สบแงะ ใช้เวลานานมั้ยผู้ใหญ่บ้านบอกว่าขับไปแค่ 40 นาทีก็ถึง จึงบอกทางคณะว่าเคลื่อนขบวนกันต่อ เพื่อไปยังจุดหมายก่อนค่ำ หลายคนสงสัยว่าทำไม อาจารย์ต้อมจะไปพักที่นั้น ผมบอกว่าไปถึงก่อนแล้วจะทราบเหตุผลว่าทำไมต้องเป็นที่นี้
เราขับข้ามน้ำผ่านลำห้วยขึ้นๆ ลงจนมาถึงหน่วยก่อนค่ำ ทุกคน บอกเลยว่าที่พักหลักรอยวิวหลักล้านจริงๆ อากาศช่วงหัวค่ำอาจจะอบอ้าวนิดหน่อยพอหลังพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปเมื่อนั้นละครับอากาศที่ว่าร้อนอบอ้าวในช่วงหัวค่ำนั้นกลับหายไปมีเพียงอากาศที่หนาวเย็นนอนสบาย..สายดื่มร่ำสุรากันจนดึก..ผมเองหนีไปนอนราวๆ เที่ยงคืน ตื่นเช้ามาเสียง บุญ ออกมาหุงข้าวทำอาหาร ผมเองก่อนตื่นนอนตามมาก เห็นวิวเบื้องหน้ามีหมอกลอยเหนือลำน้ำสาละวินมันช่างเหมือนภาพวาดในจินตนาการจริงๆ ความสวยงาม มีเสน่มันช่างน่าค้นหาเสียจริงๆ ณ ดินแดนแห่งนี้
อจต.ประตูผา เรื่อง/อจต.ประตูผา,พี่เอก-พี่วัลน์ 4×4 ภาพ
